رویکرد مناسب در مواجهه با شخصیت و صفات فردی در مقابل عملکرد اجتماعی
هر انسان یک زندگی فردی دارد و یک منش و جایگاه اجتماعی.
آنچه درباره آن نباید قضاوت شود، رفتار و سلوک فردی انسان ها می باشد؛ به عبارت دیگر، اصلا نیازی به چنین کاری نیست.
به عنوان مثال؛ اگر پزشکی/ استادی/ کارمندی، هنرمندی و… در کار خود خوب و متبحر است؛ بگونه ای که از علم و کار او استفاده می کنیم، دیگر نیازی به واکاوی ابعاد زندگی شخصی او نداریم.
در طول اعصار گذشته انسان هایی زیسته اند که در بعد زندگی شخصی خود اشکالات و نواقصی داشته اند؛ اما در مقام یک رهبر، یک مدیر، یک سیاستمدار، یک جامعه شناس، یک پزشک، یک روانشناس، یک‌نویسنده، یک پژوهشگر، یک هنرمند و… منشا خلق آثار ویژه و جاودانه ای گشته اند.
حتما شنیده اید فلان فیلسوف، اندیشمند، پزشک و… در زندگی شخصی خود تندخو بوده و یا با علم به مضرات سیگار از آن استفاده می کرده! شلخته و تنبل بوده و امثالهم…
اما همین فرد؛ معلم/ کارگر/ کارمند/وکیل/ روانشناس و… خوب و کار بلدی است که از علم و تخصص او می توان استفاده نمود؛ بنابراین لزومی به انکار خوبی ها و مهارت های اجتماعی او نیست.
وقتی قرار نیست با مخاطب خود تعاملی نزدیک؛ مانند کار مشترک، رابطه عاطفی، زندگی زیر یک سقف و…داشته باشیم؛ پس نیازی به آگاهی یافتن و قضاوت درباره ویژگی ها و خصوصیات فردی او نخواهیم داشت.
در ادامه مطلب قبلی در پاسخ به سوال بعضی دوستان جهت روشن شدن بیشتر مطلب، به مثالی بسنده می نمایم:
اگر خیاط خوب و حاذقی یافتید که پیراهن زیبا و خوبی برایتان می دوزد، از آن پیراهن و هنر خیاط لذت ببرید؛ برایتان چه تفاوتی دارد که او دیشب مشغول عبادت و نماز شب بوده و یا به مستی گذرانده است؟
مطلب آن است که بدون ورود به زندگی فردی و خصوصیات شخصیتی افراد، از توان و هنر آن ها بهرمند شویم.
رویکرد مناسب در مواجهه با شخصیت و صفات فردی در مقابل عملکرد اجتماعی